عادت نمي كنيم

گاهي به نظر مي رسه كه هرگز عادت نمي كنيم. هرگز. يه تلنگر كافيه تا همه ي جبروتي رو كه نفس نفس جمع كرده و حفظ كرده بودي ول كني و فرو بريزي. گاهي در يك لحظه احساس مي كني كه ديگه طاقت نداري. فكر مي كني تمومه. فكر مي كني پس اين سرطان بدخيم چرا اينقدر طولاني شده؟ چرا نه مي ميري نه زنده مي شي؟ فكر مي كني چرا نمي توني بري؟ اما به كجا؟ نمي دوني. شايد به هر آن كجا كه باشد به جز اين سرا سرايم...
داد مي زني. داد مي زني؟ نه حتي داد هم نمي توني بزني. حتما كسي صدات رو مي شنوه. نه نبايد، نمي شه.
سعي مي كني منطقي باشي. منطق؟ چه فكر احمقانه اي. جان من همه مفاهيم كه همه جا كاربرد ندارد. منطق اينجا جايي نداره.
احساس سر در گمي مي كني. نمي دوني چي مي خواي، نمي دوني چي حالت رو خوب مي كنه. حتي نمي دوني مي خواي حالت خوب بشه يا نه؟ دلم امشب مستي مي خواد.. آره، آره خودشه. دلم مي خواد سياه مست بشم.. مي خوام سيگار بكشم و آهنگ گوش كنم. همون آهنگاي قديمي. امشب مي خوام نبش قبر كنم. مي خوام.. آره خودشه اين همون چيزيه كه الان احتياج دارم بهش. فكر كنم يه كمي ويسكي داشته باشم. امشب منو جواب مي ده..


سعدي، سعدي عزيز مي گويد همان را كه هرچه گفتي آن نشد كه مي خواستي. كلمات را چيدي اما نفهميدي چرا قادر به رساندن آنچه در دل داري نيستند؟!

تا حال منت خبر نباشد // در كار منت نظر نباشد
تا قوت صبر بود كرديم // ديگر چه كنيم اگر نباشد؟